بلایی کز حبیب آید هزارش مرحبا گفتیم١
در ادامه ی این دو مطلب :
در پست قبل یه سؤال مطرح شد : حالا که بلا و رنج سازنده است آیا انسان باید خودش دنبال بلا بره؟!
پاسخ این سؤال یه مقدمه ای داره و اون نوع مواجهه ی انسان با رنج و بلاست
آدمی در رویارویی با رنج های زندگیش چند نوع کنش و واکنش داره
بله! میشه در نسبت انسان با رنج کنش هم در نظر گرفت و نه صرفا واکنش!
در رهگذر کیست که دامی ز بلا نیست؟*
این روزهای آغاز جوانی ماجرای من و رنج کمی جدی تر از همیشه جریان داره این قضیه برای من خیلی پر رنگ تر و مهم تر شده، چرا که این احساس در من تشدید میشه که سیبل بلا شدم و خدای مهربان چپ و راست ما رو مورد تفقد خودش قرار میده! (این تیکه نیست ها؛ یه تعبیر کاملا جدیه)
از جوانب امر و با نیم نگاهی به زندگی سایر آدم ها اینطور بر میاد که این قصه سر دراز داره و تا لب مرگ هم بیخ گلوی ما رو چسبیده و ول کن ماجرا نیست پس قطعا باید دنبال یه راه چاره ی جدی بود وگرنه که تا پایان عمر ما دوتا سرشاخیم و ممکنه هیچ وقت هم به همزیستی نرسیم
پس جنگ اول به از صلح آخر (بخونید تسلیم آخر! )
