یک چالش ذهنی: تراپی

چند سالی هست که مسئله روان‌درمانی و مراجعه به مشاور و روان‌شناس خیلی باب شده. خب از جهاتی خوبه و صد البته در کنار تمام خوبی‌ها مشکلاتی هم در کنارش وجود داره مثل تجاری شدن و نگاه اقتصادی پیدا کردن به این مسئله از جانب برخی روان‌شناس‌ها و تعداد زیادی هم آدم بی‌تخصص و بی‌ربط که دنبال کسب منفعتند و نه گره‌گشایی حقیقی. 

سؤال مهمی که ذهنم رو مدت‌هاست درگیر کرده اینه: 

در اسلام نسبت به نیازهای حیاتی انسان، توجه ویژه‌ای وجود داره مخصوصا نیازهای روحی. من در فهم نسبت بین چیزی که امروزه به تراپی معروف شده و نگاه اسلام به این مسئله دچار فقدان داده‌ و تحلیل درست و کافی هستم. برای من جای سؤاله که اگر قرار بود آدم‌ها برای چالش‌های اینچنینی به شکل ضروری نیاز به تراپیست و روانشناس داشته باشند پس چرا چنین چیزی در اسلام به این شکل وجود نداره؟ 

خصوصا که این مسائل در دسته‌بندی نیازهای جدید به شمار نمیرن و اغلب این چالش‌ها از دیرباز برای انسان‌ها وجود داشته و یک نیاز و ضرورت نو و تازه به شمار نمیره. 

برام مهمه بدونم راهکار و توصیه پیشنهادی اسلام برای حل این چالش‌ها چیه؟ 

 

بیش از این‌که دنبال جواب‌های ذوقی و سلیقه‌ای باشم، نیاز به تحلیلی دارم که با تکیه بر دین و عقل باشه. 

حسرت

«سوگ جمعی» 

کی معنا و مفهومش رو بهتر فهمیدم؟ بعد از شهادت حاج قاسم، نماز بر پیکر شهید رئیسی.

انگار وقتی در جمع قرار می‌گیری، روی تازه‌ای از غم رو می‌بینی، تازه متوجه میشی در چه ابتلائی قرار داری، تازه عمق مصیبت رو درک می‌کنی و حضور در جمع خیلی کمک می‌کنه به دل سبک کردن و عزاداری و بیرون ریختن غم. از اون طرف سوگواری دسته‌جمعی جنبه حماسی پیدا می‌کنه و عزاداری رو از اینکه فقط گریه و زاری باشه می‌بره در یک سطح بالاتر. 

بعد از این تجربه‌ها، پنجره جدیدی به روم باز شد تا عزاداری جمعی ایام محرم و فاطمیه رو هم بهتر درک کنم و ابعاد دیگه‌ای رو ببینم که تا قبل از اون وقایع، ملموس نبودند. 

 

لبنان کشور کوچیکیه با آمار بالای مهاجرت. خیلی از خانواده‌های لبنانی که دورادور می‌شناسم حداقل یکی دوتا از اعضاشون کشورهای مختلف درس می‌خونن، کار می‌کنن، مشغول تجارتند و... خیلی از لبنانی‌ها، در وضعیتی هستند که همیشه در لبنان حضور ندارند. 

مشکلاتی که دولت لبنان به وجود آورد در ممنوع کردن پروازهای مستقیم تهران_بیروت، باعث شده خیلی از لبنانی‌ها نتونن برای مراسم فردای تشییع پیکر سید خودشون رو برسونن لبنان. 

 دوستان لبنانی من به خاطر شرایط جنگی، ماه‌ها محروم بودند از سفر به کشور و دیدار خانواده‌شون و دائما در تنش و اضطراب ناشی از جنگ بودند، تصور کنید اون هم در غربت و دور از وطنی که تحت حمله دشمنه و هرلحظه نگران لبنان و ساکنینش بودند و این مدت‌ هم دائما در معرض خبر شنیدن شهادت افراد مهم و محبوب و کلیدی حزب‌الله و محور مقاومت! بعد از شهادت سید هم فرصت چندانی نبود برای سوگواری و این‌ بچه‌ها صبورانه بغضشون رو نگه داشته بودند برای مراسم تشییع، حالا حتی از این تشییع باتأخیر هم محرومند و حالشون اصلا خوب نیست... 

واتس‌اپم  پر شده از استوری‌ها و متن‌های حزن‌انگیز و جان‌سوزی که در غربت برای عزیزترینشون نوشتند و لاجرم عزاداریشون رو به این شکل بروز میدن. 

خیلی سخته، خیلی خیلی سخته براشون امشب و این حال

برای صبوری و آرامش قلبشون دعا کنید، برای همه دوست‌داران سید که قلبشون اونجاست و جسمشون در فاصله بسیار... 

جای این حسرت تا ابد در قلبمون می‌مونه... 

+ وقتی به این فکر می‌کنم که این تشییع و لبنان رفتن، برای یک عده تبدیل شده به سوژه بلاگری، حالم بهم می‌خوره. 

اعتراض

امسال قلبم یک سنگینی‌ای حس می‌کنه و خیلی بیشتر از  هروقت دیگه‌ای از مسئولین گله‌مندم؛ انقدری که انگار شوقم برای شرکت در راهپیمایی به اندازه سال‌های قبل نبود. 

نیاز داشتم باورهام رو با خودم مرور کنم و کمی به دور از جو احساسی و هیجانی صداوسیمایی‌طور، با استدلال منطقی، نسبتم با انقلاب اسلامی رو بازنگری کنم. 

دیدم من این میل به اصلاح وضعیت، همین جرئت و جسارت نقد داشتن و مطرح کردنش و همین باور داشتن به اینکه سرنوشت این مملکت و روشنیش رو تو دست خودمون می‌بینم و عزت نفس برای ایفای نقش، همه رو از برکت انقلاب دارم. گاهی توهم می‌زنیم این‌ها دستاوردهای شخصی و نهایتا تربیت خانوادگیه، در صورتی که این ویژگی‌ها در بستر انقلاب اسلامی پرورش پیدا کردن. 

شاید بخشی از رسالت همیشگی آدم‌ها در تاریخ این بوده که آدم‌های منفعت‌طلب پیرامون یک ارزش یا یک موجودیت محبوب و موجه رو دور کنند، تاریخ پره از آدم‌های منافق یا بی‌عرضه ولی شهرت‌طلب و مقام‌پرست که از اسم وطن‌دوستی یا مذهب و ارزش‌های مختلف، سوء استفاده کردن برای برای رسیدن به اهداف خودشون؛ وظیفه اون‌هایی که سره رو از ناسره تشخیص میدن اینه که نذارن این منفعت‌طلب‌ها ذهنیت‌ دیگران رو مخدوش کنن و آسیبی به اون اصل وارد کنن و قابلیت و کارکرد مفید اون اصل رو نابود کنند و دیگران رو محروم از برکتش. 

من پر از انتقاد و اعتراضم، خصوصا که اول جوانیمه و شاید کار برای نسل ما خیلی سخت‌تر از بقیه باشه ولی وظیفه خودم می‌دونم از میراثی که بهم رسیده مراقبت کنم و بهش رسیدگی کنم؛ به جای اینکه اجازه بدم راحت به یغما ببرندش و بخوام سال‌های سال بدوم برای جایگزین چیزی که به اینجا رسوندنش هزینه‌های سنگین بسیار داشته. 

انقلاب اسلامی رو هنوز از عمق جان دوست دارم و بهش مدیونم و جنگیدن براش بهم حس زنده بودن و زندگی کردن میده.

سازندگی

پس ذهنم و در مدل ایده‌آلی که از خودم انتظار دارم،من اونی هستم که از ساختن و خلق یک چیز، بیشتر لذت می‌بره تا صرف مصرف و استفاده کردن از محصول سازندگی های دیگران، از پی‌ریزی و بالا آوردن یک چیز بیشتر از استفاده از ساختار و خروجی نهایی، از هدیه دادن بیشتر از هدیه گرفتن،از آشپزی بیشتر از غذا خوردن،از مهمونی دادن بیشتر از مهمون شدن و...

یک بخشش تقدیر بوده و موقعیت‌هایی که من درشون قرار داده شدم،بخشی تربیت خانوادگی و شاید بخشی هم انتخاب.

خیلی وقت‌ها، خیلی وقت‌ها این وضعیت بسیار خسته‌کننده‌ و فرسایشی میشه‌، مواقعی که ضعف‌ها رو میاد و حس می‌کنم من برای اون نقش کمم و ناکافی و ناکامل خیلی زجر می‌کشم یا اینکه همیشه صبر،حوصله و ظرفیت تعاملات و وجوه مختلف این مدل نقش رو ندارم، یا هرچقدر اجتماعی ‌تر باشه اون نقش عذاب وجدان بیشتری میاد سراغم

ولی هروقت و هرموقع که برای استراحت و از سر خستگی از این موقعیت کناره گرفتم، بار خستگی ناشی از برکناری نشستن و احساس نامفید بودن خیلی فرسایشی‌تر از زحمت اون نقش بوده برام، خروجی این زمان‌های استراحت میشه اینکه من ایرادات نگاهم به اون ماجرا و نقشم و یا مشکلات اجرایی کارم رو در بیارم.

اگر انتخاب اولیه اون نقش اشتباه نبوده باشه که نیاز به تجدید نظر داشته باشه، رضایت ‌و آرامش عمیق بعد از رنج ولو زیاد رو ترجیح میدم به آسایش کنار موندن و دوری از گود ماجراها، انگار من با اون رنج ساخته میشم، از نتیجه نهایی اون رنج بردن‌ها لذت و رضایت نابی رو دریافت می‌کنم.

 این طور مواقع می‌فهمم من آرمان‌گرا برای اینکه بتونم در اون مسیر ایده‌آل پیش برم چقدر نیاز دارم از ضعف‌هام جدا بشم و برطرفشون کنم، آدم ضعیف و راکد اگر تو چنین نقشی بمونه قبل از اینکه بستر و سیستم‌هایی که درشون حضور داره رو به باد بده خودش بر فنا رفته و تو فرسایش‌ها آسیب‌ دیده...

اگر قوی نشم، اگر مشکلاتم رو برطرف نکنم، اگر یه بنیان محکم برای انتخاب این نقش‌ها نداشته باشم مطمئنم کلی منت و عقده تولید میشه و یه جایی این‌ها من رو از پا درمیاره و چپ می‌کنم!

اگر نمی‌تونم از این مسیر دست بکشم، باید در قد و قواره‌ش توانمند بشم و رشد کنم.

 

ما، امید، مرگ و چیزهای دیگر

چند وقت قبل از پدر و مادر پرسیده بودم آیا هیچ وقت به مرگ ما [بچه‌ها] فکر می‌کنید؟  و خودم جواب دادم که من به مرگ همه فکر می‌کنم، سعی می‌کنم نسبتم را با این رخداد طبیعی مشخص کنم، نمی‌خواهم این مرحله از زندگی را مثل فاجعه ببینم، من که به حتمی بودنش در زندگی باور دارم باید علاج واقعه قبل از وقوع داشته باشم، نه اینکه وقتی با مرگ کسی مواجه شدم فکر کنم چه مصیبتی بر سرم آوار شده

من اگر خودم را با طبیعت و چینش دنیا و آخرت وفق بدهم، شاید کمتر دچار درماندگی و زمین‌گیری بشوم، پذیرش و رضایتم بالاتر برود و کمتر از مسیر منحرف شوم. 

سؤالم بی‌رحمانه بود؟ نمی‌دانم.

من گمان می‌کنم باید طبیعت و قواعد زندگی دنیا را درک کرد تا در هنگام واقعه،تلخی کمتری احساس کرد، یک جور واقع‌گرایی همراه با توکل و امیدواری، اقرار به ضعف و متمسک شدن به وجود بی‌کران خدا، نه آن شکل امیدواری سراب‌وار گریزان از واقعیت. 

من اگر بیماری و حتی مرگ را، رنج و بلا را جزء جدایی ناپذیر زندگی بدانم، دیگر به چشم چوب خدا و یک واقعه غیرطبیعی که صدتا چرا پشتش می‌آید نگاه نمی‌کنم. 

(منظورم بعد حکمت وقوع ماجراست و نه زمینه‌های ایجاد کننده بیماری که حتما شناخت و برطرف کردنشان واجب است.) 

در ایام تشخیص اولیه بیماری مادر، گاهی اطرافیان می‌گفتند شاید این یک توده چربی بی‌خطر باشد نه یک تومور خطرناک؛ من اما نمی‌توانستم به این احتمال دل خوش کنم، فکر می‌کردم بهتر است در عین دعاگویی، حسن‌ظن به خدا و خواستن بهترین حالت، تسلیم باشیم؛ نتیجه را هرچه که هست با قلب راضی بپذیریم و مطمئن باشیم به پروردگاری پرمهر خدا. 

هزار و یک رنج

بیماری مادر تنها در ناخوشی جسمی خودش خلاصه نشد. چالش‌ها یکی بعد از دیگری رخ نشان دادند.

من بین نقش‌های گوناگونم در چرخشم؛ گاهی فرزندی هستم که مادرش دچار بیماری شده و تاب دیدن ناخوشی مادر را ندارد. وابستگی و دلبستگی بیش از پیش عیان می‌شود. یک حس غریبی توی دلم می‌خواهد که روند برعکس باشد، دوست دارد روز به روز بچه‌تر شود،وابسته‌تر به مادر، چسبیدنی نوازادگونه و جنین‌وار، نزدیک و جدانشدنی.

بیشتر اما فرزند ارشدی هستم که باید اوضاع را مدیریت کند، روحیه مادر و اهل خانه و خانواده را، کارهای خانه و روابط با اطرافیان را و این وجه ماجرا شاید دشوارتر از خود بیماریست.

مادر فرصت می‌خواهد برای هضم و پذیرش شرایط جدید؛ کم شدن فعالیتش برای آدمی که پرتکاپو و فعال بود سخت است، کناره‌گیری موقت از شغلش، نگرانی برای بچه‌ها و پدر و اطرافیان، تحلیل وضعیت جسمی و... همه این‌ها برای مادر بسیار دشوار است و ما باید فرصت بدهیم که مادر این دوره پذیرش را پشت سر بگذارد و از طرفی تحمل دیدن بی‌قراری او کشنده است.

از طرفی درک وضعیت برای خودمان هم زمان‌بر است، حلقه‌های دو و چند نفره‌ای در خانواده شکل گرفته برای گفتگو و پذیرش بهتر شرایط و پیشبرد امور.

 

یک طرف دیگر اطرافیانند که بعضی‌هاشان با اینکه انتظار می‌رود پناه و پشتیبان باشند حتی بیشتر از مادر نیاز به روحیه دادن و دلداری دارند. چالش جدید مدیریت رفتارهای از سر احساس مسئولیت و همبستگی دیگران است.مادر خونگرم و اجتماعی من حالا بر اثر کسالت کم‌حوصله شده و اطرافیان با نیت خیر می‌خواهند دائما تماس بگیرند یا حضوری سر بزنند و روحیه بدهند و پاسخ دادن به این حجم تعامل برای یک بیمار از حیث وضعیت جسمی و روحی طاقت‌فرساست. باید طوری رفتار کرد که این تمایل به هم‌دردی در دیگران سرکوب نشود و از طرفی رودربایستی باعث نشود مادر بار سنگینی را تحمل کند و آسیب ببیند و فرصت استراحت و خلوت نداشته باشد.

از سوی دیگر هرکسی توصیه‌ای دارد و این حجم از توصیه شنیدن هم حوصله می‌خواهد.

یک طرف پیگیری کارهای درمانیست که یک جفت کفش آهنی می‌خواهد و اعصاب پولادین و صبر حضرت ایوب.

از یک سمت هم تقسیم مسئولیت جدید است و بر دوش گرفتن سهمی از وضعیت جدید.

 

بیماری فقط رنج جسمی و روانی نیست و هزار و یک بعد پیدا و پنهان دارد که حتی برای ما که پیش‌تر هم چنین تجربه‌ای در فامیل داشتیم، قابل درک نبود!

فینال زودهنگام

از پزشکی وجه نزدیک شدن به رنجش را دوست داشتم، آنجا که آدم‌ها آنقدر با رنج گلاویز می‌شوند که معنای خیلی چیزها در زندگی برایشان دگرگون می‌شود. تصور می‌کردم در چنین احوالاتی معادلات و محاسبات آدم‌ها خیلی متفاوت است با شرایط روزمر‌ه‌ و معمولی و نگاه به زندگی و دنیا حقیقی‌تر می‌شود. شاید یکی از دلایل مهمی که نگه داشت مرا همین بود، همراهی آدم‌ها در شرایط رنجوری و کمک‌حال بودن در این شرایط. 

چند سال پیش وحید یامین‌پور مهمان برنامه کتاب‌باز بود، آنجا حرفی زد که در خاطرم ماندگار شد. نقل به مضمون گفت کتاب‌هایی خاص می‌شوند و چرت آدم را پاره می‌کنند که نویسنده‌شان در زندگی موقعیت‌های مرزی را تجربه کرده باشد،خرق عادت اتفاق بیفتد. من بعد از شنیدن آن حرف به آدم‌هایی که این شرایط را تجربه کرده بودند بیشتر دقت کردم، بیشتر پای حرفشان نشستم و توجهم به این موقعیت‌های مرزی پیرامونی کمی بیشتر جلب شد. 

از بین گرایش‌های فوق‌تخصص پزشکی،«خون و انکولوژی» را دوست داشتم. انکلوژیست یا فوق‌تخصص سرطان با مراجعینی مواجه است که هشدار نزدیکی مرگ را دریافت کرده‌اند و زندگی برایشان معنای جدیدی پیدا کرده، شاید یکی از نزدکترین گرایش‌ها به چیزی که از پزشکی می‌خواستم. 

چند وقت پیش مادر یک چکاپ معمولی رفت، بدون هیچ علامت خاصی و ماجرا طی یک مدت کوتاه به نمونه‌برداری از بافت رسید. نتیجه آزمایش بافت‌برداری برای مادر پیامک شد. آشنا بودن کلماتی که از پیش چشمم می‌گذشت دردناک بود. آن لحظه دوست داشتم معنای کلمات را نفهمم یا اشتباه کرده باشم. سرطان تهاجمی و متاستاتیک. رنج حالا سخت گریبان مرا گرفته بود. بی‌مقدمه و ناگهان وارد وادی مواجهه‌ی نزدیک سرطان شدم اما نه در قامت پزشک، بلکه به عنوان همراه و فرزند بیمار. 

در هر پیشامدی خیری نهفته است و خدا نسبت به ما مهربان‌تر و خیرخواه‌تر از هرکسی. هر چه از دوست رسد نیکوست.

برای ما ساکنین منطقه غرب آسیا

برای ما ساکنین منطقه غرب آسیا، ما که هشدار بیداری صبح‌گاهمان خبر شهادت بهترین مردانمان شده، روال و طبیعت زندگی متفاوت است با هرجای دیگری در جهان. ما که دشمن برای از میدان‌ به در کردن قهرمانان دلیرمان راهی نمی‌یابد مگر ترور، برای ما مشتاقان زندگی حقیقی، ما پرچمداران آزادی‌خواهی برای تمام اهل جهان، ما امت واحده که توفیق داریم توحید و حرکت بر صراط مستقیم یگانه سبیل پیش‌رو و امکان تداوممان باشد، برای ما بلی گفته‌ها به عهد الست، ما خلیفه‌های الهی در زمین که بر آرمان‌جویی عهد بسته‌ایم، ما که رنج سوخت موتور حرکتمان است و شانه دادن زیر بار سنگین‌ترین تکلیف‌ها و ابتلائات تنها چاره‌مان، ما که ابراهیم‌مان در آتش شد و بی‌آنکه آتش سرد شود به گلستان جنت درآمد، ما که اسماعیلمان به مذبح رفت و قربانی راه حق شد، برای ما امت آخرالزمان خون‌ احیاگر عهد است. شهادت نیکوترین پاداش برای پایان مأموریت این جهان است و مقاومت و مجاهدت تنها راه بازماندگان. ما دندان به دندان می‌ساییم‌ و از درون می‌جوشیم تا روز فتح، انتقام همه تلخی‌ها را می‌گیریم و یک صبح جهان را با بشارت فتح و زدودن لکه شر مطلق اسرائیل بیدار می‌کنیم. 

«مِنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَىٰ نَحْبَهُ وَمِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِیلًا»

دولت‌مرد بهشتی

ما را هشدار می‌دهند که مقدس‌سازی نکنیم و جایی بگذاریم برای نقدهای واقع‌بینانه. انذارشان از سر دل‌سوزیست حتما. شاید هم چرخش یکباره همیشه‌منتقدها به آدم‌های نادم و مبهوتی که زبان به تحسینت گشوده‌اند به گمان مقدس‌سازیشان دامن زده. 

حسرت سوگ را به درازا می‌کشاند ابراهیم. برای تو که با بال شهادت کوچیده‌ای دلهره‌ای نیست که ما یقین داریم به نیک‌فرجامی‌ات. تصویر تو در ذهنمان بی‌نقص نیست، ضعف‌ها را می‌دانیم؛ حسرت اما بیخ گلویمان را چسبیده و ما را رها نمی‌کند. در نسبتی که خودمان با تو داشته‌ایم شرمساریم. شرمنده‌ی لکنت زبانمان به هنگام دفاع از تو و تلاش‌هایت. تأسف جا ماندن از همراهی با تو گریبانگیرمان شده، آنجا که تکلیفمان تکمیل کار تو بود با تبیین و تلبیغ خدماتت. ما زیر بار خجالت شک و تردیدهای خودمان مانده‌ایم. شرمنده‌ایم از همیشه در قالب منتقد جلوه کردنمان. تو گویی در تماشای حقیقت تو، در حجاب مسئولیتت گرفتار شدیم. 

حالمان حال آن فرزند همیشه طلبکاریست که رنج‌های پدر در هنگامه دست و پنجه نرم کردن با مشکلات به چشمش نیامده، دویدن‌های خستگی‌ناپذیرش را درک نکرده و ناگاه پدر را، از دست رفته یافته. پتک واقعیت آن‌گاه بر سرش آوار شده که تحسین کوشش پدر را از زبان دیگران شنیده و تنها افسوس مانده و حسرت جبران‌ناپذیری. 

ما ابراهیم نمی‌خواهیم عذاب وجدانمان را با اغراق در شخصیت تو جبران کنیم، هرگز. ما دلواپس هزینه‌های هنگفت تاریخ برای آگاهی مردمانیم. نگرانیم که نکند خیال کنند حرفشان راست از آب درآمده که قهرمان خوب، قهرمان مرده است.آخر ملتی که از همراهی با قهرمان‌هایش جا بماند محکوم است به افسانه‌سرایی و اغراق، تا آنجا که قهرمان،اسطوره شود و مسیر رسیدن به او ناپیمودنی. مکتب ما اما، مکتب هم‌زیستی قهرمان‌ها با مردمان است، تکثیر شدن و قهرمان ساختن از آدم‌های معمولی. باید از رفتن و از دست دادنت درس بگیریم ابراهیم. ما نمی‌خواهیم هزینه‌ساز باشیم و ناسپاس؛ مبادا که جا بمانیم از قافله و دچار غفلت شویم. لغت‌نامه‌ها می‌گویند «دولت» به معنای سعادت هم هست، کاش ما را در مسیر سعادت رها نکنی ابراهیم. دست‌گیرمان باش؛ ما هنوز در نیمه راهیم دولت‌مرد بهشتی. ما را دعا کن ابراهیم.

 

+متن با اقتباس از قلم آقای مهدی مولایی نوشته شده. 

حکم مستوری و مستی همه بر عاقبت است

حوادث روی دور تندند، نمی‌دانم شاید هم فرکانس ابتلائات همیشه همینقدر بالا بوده و حواس امثال من پرت!

از ترورهای اخیر تا قضایای فلسطین، تا همین حادثه دیروز هربار فکر می‌کنم اگر اجل من همین حالا فرا برسد، خط پایان زندگی دنیوی‌ام را رد کنم چند چندم؟ کجا ایستاده‌ام؟ حاصل عمرم چه بوده؟ در حال مجاهده‌ و تلاشم یا اهمال و انفعال به بهانه‌های مختلف؟ در چه حالی با مرگ ملاقات می‌کنم؟

 

امکان دست یافتن به نیکوترین شیوه مرگ همه جا فراهم است.

مرگ خونین مترصد فرصتی است تا میزبانش را در آغوش شهادت بکشد.

هرجایی سرک می‌کشد تا عاقبتی خوش رقم بزند، نه فقط در میانه میدان نبرد نظامی؛

خواه در گلستان هفتم پاسداران باشد، در قلب تهران و محمدحسین حدادیان سر برسد،

خواه در شاهچراغ شیراز، حین خدمت محمد جهانگیری،

یا که در اکباتان، منتظر آرمان علی‌وردی،

و یا در کوه کمرهای ورزقان، مناطق بکر و صعب‌العبوری که گذرگاه پرسه‌زنی بنی‌بشر نیست!

گویی انسان مجاهد خودمختار نقش می‌پذیرد و به اراده خویش هرجایی را به میدان مبدل می‌کند، مجاهدی که به مکان شأن مشهد شدن می‌بخشد.

 

با من از اتفاقی بودن حرف نزنید، من نمی‌توانم بپذیرم آن خدایی که بی‌اذنش برگ از درخت نمی‌افتد چنین صحنه‌ای را حسب اتفاق رقم بزند، در سیستم الهی هر چیزی چینشی دارد، همه چیز منظم است؛ این که کی و کجا، چه کسی چگونه به ابدیت بپیوندد از دقت و نظارت او خارج نیست.

 

 من دلم گرم است و خشنود به عاقبت شیرین سید ابراهیم و امثال او.

کم حرفی نیست زیر بار سنگین‌ترین هجمه‌ها مخلصانه مجاهده کردن و بار مملکت و ملتی را بر دوش کشیدن، بدون تشویق آنچنانی، با انتظارات بسیار، گاه حتی بدون پشتوانه‌ی یارانی که چشم یاری از آن‌ها داشتی و حتی زیر سایه‌ی نگاه پر از ابهام و سوء ظن دوستان!

خوش به سعادت او که به مقصدش رسید، در روز میلاد مولایش ثامن الحجج(علیه‌السلام) به برکت و خواست امامش تولدی دوباره یافت و با عنوان شهید راهی دنیای بهتر شد!

 

یقین دارم که خداوند عالم اراده خودش را پیش می‌برد، نه او و نه دینش ذره‌ای محتاج چون منی نیستند،همیشه همه چیز درست و برقاعده جلو می‌رود.

من اما سخت محتاج پیوستن به این جریان نورم، نیازمند در زمره مؤمنین مجاهد شمرده شدن.

مهم‌ است همان‌جایی که هستم، هر لحظه در حال تکاپو باشم، در جهت درست، با تمام وجود!

به امید آنکه عاقبتم در این دنیا هر لحظه که سر رسید به خیر باشد...