به نظرتون هم‌جهان بودن و جهان‌بینی مشترک یا مشابه داشتن در مسئله ازدواج رو چطور باید دید؟
اهمیت این مسئله چقدره؟
چطور باید بررسیش کرد؟
چقدر باید نسبت بهش سخت‌گیری داشت؟
من خواستم کمی توضیح بدم منظورم از جهان‌بینی مشترک داشتن چیه ولی ترجیح میدم اول نظر شما رو بدونم، که حتی در مورد تعریف این مفهوم در بستر ازدواج هم کمی تبادل نظر شکل بگیره.
نظر همه‌‌ی مخاطبین ارزشمند و خواندنیست،ولی از متأهل‌های جمع ویژه‌تر درخواست مشارکت دارم.
سلام
بنظرم یعنی اولویت ها یکی باشه برای زن و شوهر.
اهمیتش خیلی زیاده ولی زیاد هم نباید سخت گیر و کمال گرا بود.
باید دید اولویت آدم تو زندگی چیه . مثلا من نوعی اگر همسرم آدم معتقدی نباشه، هرگز نمیتونم باهاش زندگی کنم و عملا دق میکنم ولی اشید مثلا اگر یه ویژگی اخلاقی خاصی داشته باشه بتونم باهاش کنار بیام. این برای هر آدمی متفاوته و هر آدمی شاید فقط خوذش بتونه تشخیص بده البته اگر عاقلانه به موضوع نگاه کنه.
جهان بینی مشترک شاید یعنی اینکه دو تا آدم یه چیز از دنیا بخوان بنظر من مهمه چون بودنش صمیمیت رو بین زن و شوهر بیشتر میکنه و واقعا کمکشون میکنه همراه باشن برای رسیدن به آرمان های مشترکشون چه مادی و چه معنوی
البته من زوج هایی رو دیدم که با جهان بینی متفاوت هم کنار هم زندگی میکنن اما خودم نمیپسندم چنین زندگی رو. هر چند گاهی هم آدم ها در طی زمان تغییر میکنن که خب دیگه گریزی نیست.....
هم جهان بینی بودن خیلی مهمه.
یکی همت اکبرش اخرت است و همت اصغر دنیا.
یکی همت اکبرش دنیاست و همت اصغر اخرت.
نحوه دنبال دنیا بودن نماز خواندن برنامه ریزی و .... همه چیز فرق می کند.
انکه سالک است هدف اصلی اش معراج است و برنامه ریزی های معنوی زیاد
و انکه می خواهد مومن معمولی باشد اکثرش تلاشش دنیایی است کنارش کمی به اخرت هم توجه دارد.
با توجه به چیزایی که شما گفتید بنظرم اینجا توقع و درک متقابل مهم تره.
زن و شوهر باید به این بلوغ رسیده باشن که دوقلوهای به هم چسبیده نیستن و لزومی هم نداره هر کاری یکیشون میکنه دیگری هم بکنه اما یه شرطی هست اینکه مانع هم نشن و با پذیرش و علم به این موضوع وارد زندگی بشن.
قطعا کسی که کار جهادی هویتش شده بدون اون نمیتونه تو زندگی احساس رضایتمندی کنه. حالا همسرش میخواد اهل جهادی باشه یا نه، باید او رو با این هویت بپذیره و سد راهش نشه. حمایتض هم بکنه حالا لزومی نداره حتما همراهیش کنه.
این چیزیه که لازمه و اگر نباشه زندگی زهر میشه.
قطعا اگر مثل هم باشن خب زندگی خیلی شبرین تره اما این شکلی هم شیرینی های خودش رو داره به جای تشابه، مکمل هم میشن.
و کلا هم باید این رو پذبرفت که جز در مواردی که شرع خط قرمز گذاشته واقعا بقیه چیزها بواقع خط قرمز نیستن (در فضای خودمون که سعی میکنیم متشرع باشیم عرض میکنم) و به شرط انعطاف و درک متقابل طرفین و حمایت های غیرمستقیم و سد نشدنشون میشه با همه چیز کنار اومد بنظر من حالا دیگه هر شخصی باید با توجه به شناختی که از روحیات خودش داره اولویت زندگیش رو تشخیص بده..... شاید یه نفر بگه من واقعا اگر همسرم اهل جهادی نباشه نمیتونم باهاش زندگی کنم مثلا. هر چند بنشر من این نگاه مقداری فانتزیه و تو زندگی مشترک این چیزا واقعاً رنگ میبازه ولی به هر حال اگر واقعا اون فرد حالتی داره که نمیتونه، باید بپذیره که این خط قرمزشه .
اینکه هر دو همتشون اخرت هست اما نحوه اش متفاوت هست قابل حل می تونه باشه. چون استعداد ها هم متفاوت است.
وقتی هر دو سالک هستند و پذیرش هم باشه.
سلوک و پذیرش با هم. مزاحم راه هم نمی شند.
اگر هر دو عبد باشند اختلافی هم‌پیش اید که برای همه است می روند نزد عالم حل می کنند.
عالم واقعی.
اما آنچه خیلی مزاحمت ایجاد می کنه
جهان بینی دنیایی و جهان بینی اخرتی هست.
یعنی یکی قله اصلی اش معنوی هست و دنیا در گوشه اش. یکی قله اش مادی است و اخرت در گوشه ای.
مثلا قله معنوی وسط کار می رود نماز. قله مادی می گوید الان وقت کاسبی است ما به پول احتیاج داریم. قله مادی دنبال رستوران خوب رفتن است قله معنوی رستوران را خلاف زهد می داند.
هم کفویت باطنی در حدیث زیر خوب است در نظر بگیریم اما رسیدن به چنین شناختی خیلی سخت است باید پذیرش را بالا برد.
خداوند ایمان را بر هفت سهم تقسیم کرده: نیکى، صدق، یقین، رضا، وفا، علم، و حلم، آن گاه آن را در میان مردم توزیع نموده، کسى که تمام این هفت سهم را دارد، مؤمن کامل و متعهد است، براى بعضى از مردم یک سهم، دو سهم، و بعضى سه سهم قرار داده، تا به هفت سهم مى رسد».
سپس امام(علیه السلام) افزود: «آنچه را وظیفه صاحب دو سهم است، بر دوش صاحب یک سهم حمل نکنید، و آنچه مربوط به صاحب سه سهم است، بر دوش صاحب دو سهم ننهید، مبادا بارشان سنگین شود، و به زحمت افتند»!.(کافی ج۲)
این دقت ها همه مال قبل از ازدواج هست بعد ازدواج دیگه باید با دارایی ها سلوک کرد. نه حسرت و ای کاش گفتن.
و البته ما بانو امین را داریم با ان سطح علمی و شوهر معمولی تاجر. اما این شوهر مزاحمت ایجاد نمی کند. پذیرش و درک بالا دارد.
درک بالا که نخواهیم همه مثل ما فکر کنند و عمل کنند هم خیلی مهمه. ^_^
اگر آدم ها بپذیرن به جز موارد شرعی بقیه چیزها به اشخاص بستگی دارند و سعی کنن تفاوت های فی مابین رو قبول کنن و بنظرشون ایراد نیاد که طرف مقابل باهاشون متفاوته ، میشه با یک سری تفاوت ها سر کرد.
اما یک سری چیزها به مبانی افراد بر میگرده. یعنی دیگه بحث درست و غلط توشه. اینا میشه همون جهان بینی. مثلا در مورد کار جهادی و مستحبات و کار علمی که شما مثال زدید خیلی مسئله ی درست و غلط نیست، مسئله ی سلیقه س اما در مورد مثالی که در جواب آقای شنگول العلما نوشتید بحث درست و غلط و مبانی مطرحه....
اینجا هم باز اگر طرفین حق پذیر و منعطف و اهل گفتگو باشن و یکی دو تا مرجع فکری داشته باشن که حرف اونها براشون فصل الخطابه باز میشه کنار اومد.
یعنی مثلا تو موضوعی به اختلاف میخورن میگن بریم پیش استاد فلانی که هر دو قبول داریم هر چی ایشون بگن یا مثلا زنگ بزنیم دفتر مرجع کسب تکلیف کنیم
سلام
بلی
هرچی نزدیک تره بهتر ،چالش کمتر :)
تعریف جهان‌بینی رو تو کامنتا تقریبا کامل نوشتن
اهمیت این جهان‌بینی مشترک اونجاست ک این دو تا من، قراره ما بشن و با این ما شدن فرزند تربیت کنن
امکان نداره با دوتا جهان بینی متفاوت بشه درست فرزند تربیت کرد و طرفین ب اختلاف نخورن ب جز اینکه تو این مسیر اون بچه دو تربیته میشه و ب فنا میره
تا حد زیادی باهاتون موافقم.
البته بنظر من واقعاً سن هم خیلی خیلی اثر گذاره.
سنین زیر ۳۰ سال شاید خیلی راحت تر بتونن با هم چفت بشن با وجود خیلی تفاوت ها ولی بالای ۳۰ سال خب این تفاوت ها بیشتر چالش ایجاد میکنن.
منظورم از انعطاف تغییر خود فرد نبودها، منظورم نرمش نشون دادن به طرف مقابله.
اما باز هم میگم سن خیلی عامل موثریه.
و همونطور که خودتون گفتید نگاه فرد به جهان ازمنظر شخصیش، نگاهش به رنج، چیزی که از دنیا میخواد و ....
بعضی آدم ها کلا چالش رو بیشتر از آرامش دوست دارن . یعنی شاید ترجیحشون این باشه با آدمی متفاوت از خودشون (البته نه در خط قرمزهای اصلی) برن زیر یه سقف تا به چالش کشیده بشن و رشد کنن تا اینکه رشدشون از مسیر آرامش بگذره. موردای متفاوتی دیدم 😁😁
البته شخصا فکر میکنم آدم باید رو حساب عقل و منطق و حساب و کتاب بره جلو چون حتی شبیه ترین زوج ها هم چالش های خاص خودشون رو دارن بعد ازدواج.
در نهایت بخوام جمع بندی کنم برای نگاهی که بنظرم قبل ازدواج متعادله اینه که لازمه فرد به یک شناخت دقیق از خودش برسه تا خط قرمز هاش رو چه سلیقه ای و چه اصولی بشناسه. نقاط انعطافش رو هم بشناسه. فرد مقابل رو هم تا حد امکان دقیق بشناسه و بر اساس اولویت ها و نقاط مثبت و منفی فرد مقابل تصمیم بگیره. نمیشه نسخه ی کلی داد واقعاً....
به نظر من
با این پیش فرض که: جهان بینی که توش شرع تماما رعایت شده
و اولویت اولش (بعد از آخرت را اصل گرفتن‌ها) زندگی مشترکه
اولویت اولش باهم دیگه ساختنه
اولویت اولش زوجیته نه فردیت
اولویت اولش خانواده است
اینه که میتونه زندگی سالمی باشه
وگرنه برای هردو اولویت جهادی باشه مثلا، نمیسازن باهم. هردو کاملا مشابه و دارای تفاهم نود و نه درصد باشن، نمیسازن باهم. علایق و سلایق و سبک زندگی کاملا یکسان، نمیسازن باهم
می‌دونی چی میگم؟
سلامت باشید. ان شاءالله نتیجه مدنظر رو از مجموع این گفتگو و گفتگو با دیگر بزرگواران بگیرید🌺
سلام
من خیلی روی جهان بینی ها مانور نمیدم...
به نظرم اگر تمرکز و تحقیق و بررسی رو بذاریم روی کفویت مهم تره
عرض میکنم تحقیق و بررسی...
یعنی تلاش ما... تکلیف ما...
چون در ازدواج این تلاش و تکلیف یک روی سکه هست...
من در مورد روی دیگه سکه فعلا حرفی نمیزنم...
از کفویت قرار هست چی بیرون بیاد؟
به نظر من در درجه ی اول :نسل
حظ زوجین در درجه چندم هست؟
حظ زوجین اکتسابی هست... باید بدستش بیارن... حتی در صورت کفو بودن...
دو نفری که کفویت نسبی دارن هم ممکنه با هم به اختلافاتی بخورن...
کفویت در چه چیزی اصل هست؟
کفویت در رفتار؟
در تحصیل؟
در اخلاق؟
در اعتقاد؟
احتمالا میگیم در اعتقاد
اعتقاد چیه؟
اون چیزی که شخص باهاش گره خورده...
فهم این موضوع کار راحتی نیست...
حتی خود شما برای فهم اینکه چه چیزی با شما گره خورده کار و راه سختی در پیش دارید... چه رسد در مورد دیگری...
دو نفر ممکنه در روحیات و اخلاقیات زمین تا آسمون فرق داشته باشن اما در اعتقاد و در سِر کفویت داشته باشن...
کفویت نسل ساز هست...
ممکنه دو نفر در سطح روحیات و اخلاقیات خیلی تشابه داشته باشن اما در اعتقاد کفویت نداشته یا کفویت پائینی داشته باشن..
جهان بینی رو خط زدم... چون جهان بینی آمیخته با نظریات و اعتقادات نظری هست... میاد توی حیطه ی اخلاقیات و تمایلاتی که نمیدونیم چقدر ریشه دارن...
با نگاه نظری انسانها نمیشه بنای زندگی گذاشت...
و توی این مسئله کفویت شاید تحقیق انسان در حدود 10 درصد کفویت رو بروز بده... 90 درصدش توکل و توسل و دعاست...
ان شا الله که خیر باشه...
بر عکس خیلی ها که میگن قبل از ازدواج خیلی از مسائل رو بگید به زوجین...
من میگم اکثر حرفها رو باید بعد از ازدواج به زوجین گفت...
ان شا الله بهترین تقدیرها در انتظارتون باشه
سلام علیکم و رحمه الله و برکاته
جهان‌بینی مهمه. افقِ نگاهِ یکی عبودیت باشه، اون یکی انسانیت، کارِ خودشون و نسلشون به هم می‌پیچه.
اهمیتش زیاد.
معیارهای بندگی (با منبع قرآن و احادیث) قبل از ازدواج باید مرور شه.
در کلیات سختگیر، در جزئیات اهلِ سازندگی. (اینکه اهلِ ولایت فقیه باشند و مطیع کلیه، اینکه مقید باشن سخنرانی به سخنرانی رو گوش بدن یا با آدابی گوش بدن که به نسلشون منتقل شه جزئیه و قابل اغماض یا اصلاح)
بنده جهان‌بینی رو معادلِ افقِ نگاهِ هر فرد می‌دونم.
ان‌شاءالله عاقبت‌بخیر باشیم و عبد.
+ پست و سؤال‌های به‌دردبخورِ عاقبت‌داری بود :) طیب الله انفاسکم
(از طرفِ مخاطبی که در به‌روزشده‌های بیان با سِیلی از مطالبِ بی‌عاقبتِ به‌دردنخور روبه‌رو میشه و تشنه است :/)
ازدواج هندونه در بسته ست.
دیدم زوج های مومن و انقلابی و جهادی رو که جدا شدن متاسفانه
بنظر من زوجین باید به هم نزدیک باشند از لحاظ نگاه به مادیات و معنویات... پرسش ازین موضوع که دوس داره در 20 سال و 40 سال آینده در چه وضعیت مادی باشه و چه کارهایی رو انجام داده باشه، میتونه کاشف از این نگاه باشه.
البته به این پرسش و پاسخ ها هم خیلی اعتباری نیست. چون معمولا افراد قبل از ازدواج خیلی جوگیر و آرمانگرایانه به همه چیز نگاه می کنند. وقتی با واقعیت ها مواجه میشن، مشغله ها خیلی از آرمان هارو کمرنگ میکنه و بعد از مدتی میبینی فقط آرمان های اساسی و خیلی مهم برات باقیمونده و باقی اهداف و آرزوهات فراموش شدن
باید در انتخاب بنحو غیر افراطی و غیر وسواسی تحقیق کافی کرد و باقیمانده مسیر با توکل و محبت و گذشت هموار میشه ان شاء الله
سن دو طرف هم مهم هست؛ به عبارتی دیگر اینکه جهان‌هایشان شکل گرفته یا نه؛ بعضی وقت ها هم باهم‌دیگر جهانی مشترک می‌سازند ...
سن را هم به همین دلیل میگم مهمه که تا یه سنی اساسا این جهان بینی آنقدر محکم شکل نگرفته
به عنوان یه متاهل ( :)))) ) فکر میکنم هیچ چیز و هیچ چیز و هیچ چیز مهم تر از جهان بینی مشترک نیست.
خود همین البته بخش های مختلفی داره. همین که آدم با شخص همکلام بشه، ببینهه چقدر حرف همدیگر رو در مسائل مختلف درک میکنن و اشتراک دارن، کم کم میتونن متوجه شن چقدر جهان بینیاشون نزدیکه به هم.
